Aktualny stan wiedzy

Stereoskopia 3D to rewolucyjne narzędzie w rękach filmowców, otwierające nową erę technik filmowych. Ten szczodry dar nowych technologii dla przemysłów kultury i przemysłów kreatywnych jest nadal mocno niedopracowany, nakłada ograniczenia techniczne, które przesuwają ciężar uwagi twórców z aspektów artystycznych na mechaniczne. Zakłóca to nie tylko proces twórczy, ale prowadzi też do poważnych przesunięć i opóźnień, często przedłuża okres przygotowawczy, powoduje przestoje w okresie produkcyjnym, a tym samym w znaczący sposób zwiększa koszty filmu.

Rejestrację stereoskopowego obrazu 3D umożliwia rig, inaczej zwany jarzmem stereoskopowym – urządzenie, do którego mocowane są dwie kamery, każda wyposażona w obiektyw. Złożony proces synchronizacji tych kamer (baza stereoskopowa, konwergencja) oraz pracy ich obiektywów (ogniskowe w zoomach, ostrość, przysłona) jest kluczowy dla osiągnięcia poprawnego efektu 3D. Niestety, istniejące na światowym rynku rozwiązania dla osprzętu 3D są często niekompletne i niekomplementarne.

Brak uporządkowanej wiedzy i wynikająca z tego konieczność empirycznego doboru poszczególnych elementów osprzętu prowadzi do generowania kosztów. Niezbędny jest stały nadzór nad pracą rozbudowanego zestawu osprzętu do filmowania. Proces pracy operatorów jest bardzo uciążliwy i nieefektywny w stosunku do powszechnego i tradycyjnego dzisiaj filmowania w technice 2D. Wspomniany już rig to konstrukcja, w której dwie kamery mogą być umieszczone obok siebie na prowadnicy (rig równoległy) lub prostopadle względem siebie (rig lustrzany). W tym drugim przypadku istotną częścią jest półprzezroczyste lustro, rozszczepiające światło do kamer. Obie konstrukcje mają poważne ograniczenia, nie są uniwersalne, a zatem ograniczają możliwości twórczego wyrazu. Rig musi być odpowiednio wstępnie skalibrowany – kamery muszą być ustawione w pozycji 0, w której powstaną dwa skorelowane obrazy.